در هر روستایی، مردمان آن به زبان خاصی صحبت می کنند، که مردم کلشتر از زبان فارسی، لهجه گیلکی و گویش تالشی استفاده می کنند. زبان محلی این روستا شباهت زیادی به زبان گیلکی دارد، ولی گیلکی غلیظ نیست، چون هر چقدر که از مرکز استان دورتر و به پایتخت نزدیکتر می شویم از غلظت این زبان کاسته می شود و به مرور زمان از واژه های تالشی کاسته شده است و بیشتر به فکر یک زبان مخصوص برای خود هستند . ما در محل به تعریف خودمان به زبان کلشتری صحبت می کنیم( منظور از زبان همان گویش است) ودر سطح شهرستان به مجموع این زبان، زبان رودباری، ودراستان گیلکی می گویند.

زبان کلشتری با وجود فاصله کمی که با رودبار دارد(3کیلومتر) در خیلی از کلمات با زبان رودباری تناقض دارد. برای مثال، ما به کلمه ی« پایین» به زبان محلی «جیر» (Jir) وبه « بالا»،« جوئَر»(Jooar)   می گوییم در صورتی که در 3کیلومتر پایین تر از ما به ترتیب به این کلمات «جیرا» (Jira)  و«جورا» (Jora)  می گویند. ما در زبان کلشتری حتی شاهد خلاقیت هم هستیم. مثلا کلمه ی «جاری» که نسبت بین دو یا چند عروس در یک خانواده می باشد، ما به زبان محلی « هومَ ویی» (Homa vayi) می گوییم که خلاقیت آن در اینجاست که این کلمه از دو بخش «هوم» (Home) و «ویی» (vayi)تشکیل شده است، که «هوم» (Home) به زبان انگلیسی معنای خانه می دهد و «ویی» (Vayi) به زبان گیلکی معنای عروس می دهد که با هم درآمیختن این دو کلمه معنای عروسهای خانه پیدا می کند. در مجموع و در خلاصه ی کلام می توانم بگویم که زبان کلشتری، زبان شیرینی است که ما کلشتری ها آن را از زبان گیلکی جدا و مختص خودمان می دانیم.

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: